(15)

Καταρχήν γίνεται όχι και τόσο άντρας όταν έχει τα μέσα για να μην καταντήσει μόνο άντρας. Όταν γεννιέται σε ένα περιβάλλον με οικονομική άνεση, σε μια οικογένεια κανονική, με μητέρα γυναίκα, με ήπιο πατέρα° όπου δεν χρειάζεται από νηπιακή ηλικία να αντικρύσει την εξουσία στο πρόσωπο μιας εγωκεντρικης, αυταρχικής μητέρας ή ενός αφέντη πατέρα. Όταν δεν χρειάζεται να αγωνιστεί από μικρός για να ξεφύγει από ένα ασφυκτικό περιβάλλον, αλλά όλα είναι στρωτά και φυσιολογικά° τα σχολεία του, οι σπουδές του. Όταν δεν προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του από την <<ερωτική>> λατρεία, εμμονή της μητέρας- άντρα. Και τι είναι η μητέρα- άντρας; Είναι μια γυναίκα που αν και έχει όλα τα γυναικεία χαρακτηριστικά, αποπνέει ανδρισμό- εξουσία. Μπορεί να είναι δασκάλα, διευθύντρια σε εταιρεία, πρόεδρος δικαστηρίου και μόλις γεννήσει αγόρι, το ερωτεύεται όπως μόνο ένας άντρας μπορεί να ερωτευτεί, απόλυτα, παθιασμένα, για πάντα. Οπότε αυτός ο παθιασμένος έρωτας που εισπράττει ο μικρούλης μας αρσενικός, από ένα άλλο αρσενικό, που απλά τυχαίνει να είναι η μητέρα του, η δημιουργός του, αυτή η ειδωλοποιηση εκ μέρους της, τον διαμορφώνει να πιστεύει και ο ίδιος από τότε που γεννιέται ότι είναι Ο ΑΝΤΡΑΣ εξουσία καθαρή και απόλυτη, πάνω σε όλους για πάντα. Δεν μιλάμε για πατέρα, σ' αυτές τις περιπτώσεις, γιατί κυριολεκτικά δεν υπάρχει. Έχει σβήσει από τη στιγμή της μοιραίας εκείνης γονιμοποίησης. Υπάρχει η μητέρα- άντρας,που γέννησε τον ΑΝΤΡΑ της.