(21)

Ο συγγραφέας που το βράδυ ντύνεται με εκείνα τα φουστάνια με τα μικρά λουλουδάκια που φορούσαν παλιά οι μαμάδες, οι γιαγιάδες, οι χήρες με τα μαυροασπρα, με τα γκρι, και εκδίδεται ή απλά ψάχνει να βρει άντρα για να τον γαμησει, δεν είναι διαστροφικος, απλά είναι ένας άντρας- γυναίκα.

Όσο πιο μεγάλος δημιουργός είναι λοιπόν ο άντρας- γυναίκα, δημιουργεί ασταμάτητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ξεκαθάρισμα των δημιουργιών του. Ποτέ όμως δεν θα φτάσει οποιοδήποτε αντρικό δημιούργημα, την τελειότητα της αυτόματης γυναικείας δημιουργίας. Όσο πιο μεγάλος είναι ο άντρας- δημιουργός, δεν χρειάζεται τον άντρα του πλέον για να τον γαμησει ούτως ώστε να τον γονιμοποιήσει για να γεννήσει αφού ο φαλλός, το πέος- μυαλό του τον αυτογονιμοποιει. Άρα οι πραγματικά τεράστιοι δημιουργοί είναι χαζοί σαν τις αμοιβάδες και αυτογονιμοποιουνται, και σαν τα σκουλήκια που αν τα κόψεις σε κομμάτια, κάθε ένα από αυτά, γίνεται ένα καινούργιο σκουλήκι, ζωντανό με κεφάλι και σώμα, ανδρόγυνο.

Ο συνθέτης που όταν κουφαινεται εντελώς, δημιουργεί μέσα στο μυαλό- μήτρα του, θεσπέσιες μελωδίες που τις ακούει με τα αυτιά του μυαλού του. Τι να την κάνει αυτός ο γυναίκας, τη γυναίκα; Γιατί να την γαμησει; Δεν θέλει να εξουσιάζει κανέναν.

Ο πραγματικά μεγάλος δημιουργός λοιπόν δεν θέλει ούτε να πουλάει τις δημιουργίες του, ψωμολυσσαει, τον ζουν οι συγγενείς του, λιμοκτονεί, αφού τι να τα κάνει τα λεφτά, το όργανο εξουσίας, το στείρο μαστίγιο αυτοεπιβεβαιωσης, όταν έχει τα <<παιδιά>> του, τη συνέχεια του, την αθανασία του;