(25)

Και ερχόμαστε το φαγητό. Καμμία από τις γυναίκες- άντρες- εξουσιαστές με το διπλό τσουτσουνι δεν θηλάζει από άποψη το παιδί που γεννάει. Γιατί πολύ απλά δεν είναι το δημιούργημα της που πρέπει να το αναθρέψει, αλλά κάτι που βγήκε από το σώμα της και απλά υπάρχει δίπλα της. Το αγόρι λοιπόν που δεν ακούμπησε τη δημιουργό του και δεν ήπιε το θαυματουργό νέκταρ της- και είναι πολλά αυτά, τα τελευταία χρόνια που οι γυναίκες παράτησαν τα παιδιά τους για να δουλέψουν, για να γίνουν άντρες δηλαδή- και το απέρριψε, το εγκατέλειψε, αποκτά ένα θέμα με το φαγητό. Καθώς μεγαλώνει της ζητά να του μαγειρέψει, δεν συμβιβάζεται με το χτεσινό φαγητό αλλά της ζητά επιτακτικά  μαγειρεμένο φαγητό, της ζητά το μητρικό γάλα που δεν ήπιε, της ζητά να τον αποδεχθεί και να τον φροντίσει όπως δεν το έκανε όταν ήταν ημερών, μηνών. Το παιδί μπορεί να γίνει παχύσαρκο ή να γίνει φοβικό με κάποια φαγητά. Ολόκληρος άντρας και φοβάται τα αγκάθια της σαρδέλας, του γαύρου, πνίγεται με αυτά. 

Ο άντρας βέβαια, δηλ. αυτό το ον που έχει τσουτσουνι, πάντα έχει το θέμα με το μέγεθος του τσουτσουνιου του δηλ. με το μέγεθος της εξουσίας του και με το πώς αποδίδει στη σεξουαλική πράξη, αν ικανοποιεί την γυναίκα που γαμαει. Γιατί μονίμως βρίσκεται σε διαγωνισμό ανδρισμού με τους άλλους για το ποιος είναι ο καλύτερος, ο δυνατότερος. Είναι τόσο εφήμερος και στιγμιαίος όσο και μία εκσπερμάτωση. Δεν καταλαβαίνει σωματικά ότι έχει συνέχεια. Είναι άκληρος, χωρίς ιδιοκτησία, μόνος του με το τσουτσουνι του. Οπότε προτιμά να αυνανίζεται μπροστά στην οθόνη όπου πάντα με το πορνό έχει στύση, πάντα θα φτάνει να εκσπερματώσει, χωρίς να έχει τον οποιοδήποτε ή την οποιαδήποτε να του λέει πόσο μικρό τσουτσουνι έχει, γιατί δεν του σηκώνεται, γιατί έχυσε τόσο γρήγορα, ότι δεν κατάλαβε τίποτα, αν μπήκε ή όχι. Πάντα η ίδια αγωνία της εξουσίας λοιπόν; Μπροστά στην οθόνη, η πλήρης αγαλλίαση! Είναι ο πλήρης κυρίαρχος!