(33)

Συγχρόνως τη μισεί γιαυτη την αμείλικτη και ακατανόητη τιμωρία που του έχει επιβάλλει. Γίνεται μαθητής άριστος προσπαθώντας να φτάσει αυτήν, το άφθαστο είδωλο του. Προς το τέλος του δημοτικού, εκείνη χωρίζει με τον πατέρα του και τον παρατάει κυριολεκτικά για να στήσει το καινούριο σπιτικό της με τον καλύτερο σύζυγο που εντωμεταξυ βρήκε και γεννάει και ένα κοριτσάκι, καρπό του μεγάλου νέου έρωτα της. Από εκείνη τη στιγμή, το αγόρι αποκτά μια αλλοπροσαλλη συμπεριφορά. Παρατάει όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες στις οποίες πρωτευε και μέ το ζόρι πάει στο σχολείο. Τη βρίζει, την κλωτσαει, την χτυπάει, γίνεται εμμονικος με το φαγητό. Γίνεται βίαιος, κακοτροπος, απαιτητικός μαζί της, την ζητάει κοντά του, την επιθυμεί για πάντα κοντά του. Της κάνει τη ζωή δύσκολη, όπως ένα πρεζονι σε στέρηση, μόνο που το ναρκωτικό του είναι εκείνη, που δεν μπορεί να την έχει, την στερείται χωρίς να ξέρει το γιατί. Και φτάνει κάποια στιγμή που απλά της δηλώνει ότι δεν θα ξαναπάει σχολείο, μήπως και δεν γράψει 20, μήπως και δεν είναι ο καλύτερος μαθητής, όπως ήταν εκείνη δηλαδή. Κάνει ότι είναι δυνατόν για να την ξαναφέρει κοντά του. Όμως δηλώνει σε όλους τους ομηρικούς καυγάδες που κάνουν, ότι το βέλτιστο γιαυτον θα ήταν εκείνη να εγκατέλειπε το νέο σύζυγο και το κοριτσάκι τους και να εξαφανιζόταν από την ζωή όλων τους, δηλ. του πρώην, του γιού, του νέου συζύγου και του κοριτσιού. Είναι τόσο απογοητευμένος και πληγωμένος από εκείνη που πια δεν θέλει να την έχει κοντά του, θέλει να την εξαφανίσει, αν εκείνη συνεχίσει τη ζωή της μακρυά του. Και εκείνη; Τι κάνει εκείνη για το παιδί της; Το πηγαίνει σε παιδοψυχιατρο γιατί ελπίζει ότι το παιδί έχει ψύχωση, σχιζοφρένεια δηλ. κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται η ίδια. Οπότε θα μπορεί έτσι να το παρατάει στον πατέρα του ή 5ην γιαγιά χωρίς τύψεις. Ή στην καλύτερη περίπτωση να το κλείσει στο ψυχιατρείο, οπότε ξεννοιαζει μια και καλή. Γεννήθηκε άρρωστο, τι να κάνουμε; Εκείνη θα μπορεί έτσι να συνεχίσει την καριέρα της έτσι, ανενόχλητη και χωρίς τύψεις, ότι σε κάτι εσφαλλε. Έλα όμως που ο παιδοψυχιατρος δεν γνωματευει κάτι τέτοιο και απλά του δίνει χαρτί για κατ' οίκον διδασκαλία. Το έρημο το παιδί συνεχίζει το βιολί του, της κάνει τη ζωή όσο πιο δύσκολη μπορεί. Κάνει ότι μπορεί για να της σπάσει τα νεύρα. Για να λέει τι κακομαθημένο, παλιόπαιδο της βγήκε. Λες και το έκανε κακομαθημένο παλιόπαιδο κάποιος άλλος και όχι εκείνη, η δημιουργός του που το ξεπεταξε από τη μήτρα της και τα παράτησε στο δάσος σαν τον Κοντορεβυθουλη. Αυτό το πανέξυπνο, πανούργο, πληγωμένο πλασματακι θα το κάνει όσο πιο μεγαλειώδες μπορεί, δίνοντας τριπλές εξετάσεις για να περάσει τις τάξεις στο σχολείο, πάντα με 20 για να φανεί ότι είναι ισάξιος με εκείνη. Ούτε έτσι δεν μπορεί να την εξευμενίσει, για να επιστρέψει κοντά του; Αντί λοιπόν αυτή η μάνα άντρας κατασκευαστής να πει: θα παρατήσω τα πάντα και θα είμαι δίπλα σου για να σε βοηθήσω να ξεπεράσεις την << αρρώστια>> σου, θα σε γιατρέψω- τι σόι παιδίατρος είναι λοιπόν;-, θα γίνω έστω και τώρα την ύστατη ώρα η δημιουργός σου, προτιμά να συνεχίσει να είναι άντρας και προσλαμβάνει φροντιστή για να του κάνει φροντιστήριο. Σε ποιόν; Σε έναν μαθητή φαινόμενο. Σε έναν μαθητή που φυσάει, που διαβάζει λυσσωδως, που γνωρίζει όλα τα βιβλία απέξω, λέξη προς λέξη, που δεν χρειάζεται φροντιστήριο, απλά χρειάζεται τη μαμά του πάντα!