((2))

Η παλιά διατάζει τον καινούργιο να εξυπηρετήσει εμένα που περιμένω υπομονετικά να τελειώσουν με τον κυριουλη και είμαι ακουσιος μάρτυρας όλης αυτής της σκηνής. Του ζητάω μία συγκεκριμένη φέτα, την οποία ο έρημος δεν μπορεί να βρει μέσα στα τόσα ανοξείδωτα δοχεία που έχει πίσω του και καταφεύγει πάλι στην παλιά,την οποία φωναζει για να αναλάβει εκείνη να μου βάλει το τυρί. Ο νεαρός παρόλη την επίπληξη για την εμφανή του ανικανότητα, είναι χαρούμενος, χαμογελαστός και απέναντι της και απέναντι μου. Εκείνη είναι βλοσυρή και θυμωμένη από τη στιγμή που τον αντικατέστησε μέχρι και το τέλος της συναλλαγής μας.

Ας ξεκινήσουμε με εμένα. Είμαι γυναίκα, πλησιάζω να κλείσω τα 50, 23 Μαϊου, είναι 2018, και έχω 4 παιδιά τα οποία γέννησα από τα 38 μου μέχρι σχεδόν τα 46 μου. Ζω σε ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας και εκτός από τα 4 παιδιά, που είναι προϊόν γαμησιου με έναν που έτυχε να έχει τσουτσουνι και να λειτουργούσε όταν με γάμησε, δεν έχω παράγει απολύτως τίποτα σε όλα αυτά τα 50 χρόνια. Γεννήθηκα το 1968 και η μητέρα μου μαγείρευε, έφτιαχνε γλυκά, έραβε, έπλεκε, κεντούσε, καθάριζε το σπίτι, δημιουργούσε συνεχώς, από τη στιγμή που ξυπνούσε τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα που έπεφτε για ύπνο. Εγώ δεν πλέκω, δεν κενταω, με το ζόρι καθαρίζω το σπίτι, με το ζόρι μαγειρεύω και αν είχα και λεφτά θα αγόραζα και το καθημερινό φαγητό έτοιμο. Αγοράζω το φύλλο για να φτιάξω πίτα, πράγμα αδιανόητο για τη μητέρα ή για τη γιαγιά μου.