Ο από μηχανής Θεός

Πολύ χιόνι,σκέπασε τα πάντα. Όλοι αποκλεισμένοι,μέσα στα σπίτια τους κάνουν επανεκκίνηση του συστήματος. Ο καθένας στο κελί του,όμως συντονισμένα όλοι μαζί δειχνουν προς την ίδια κατεύθυνση.Αυτη που έχτισε όλα τα κελλιά,το ένα δίπλα στο άλλο, ήξερε τι έκανε. Δεν θα γυρίσεις την πλάτη στο άνοιγμα και θα δείχνεις προς τον απέναντι τοίχο! Όλοι μαζί κοιτάμε προς τον Επιτηρητή. Για να κοιτάξουμε προς τον ουρανό,πρέπει να προχωρήσουμε προς το άνοιγμα. Όμως μόλις φτάσουμε στην νοητή γραμμή και πάμε να την διαβούμε,άραγε θα πισωγυρισουμε επειδή χιονίζει και φοβόμαστε μην κρυωσουμε; Μπορεί να την διαβούμε για να παίξουμε χιονοπολεμο ή για να φτιάξουμε χιονάνθρωπο; Ευτυχώς στο ίδιο κελί συστεγάζονται οικογένειες, γονείς, παιδιά. Τα παιδιά θα τρέξουν έξω χωρίς να το πολυσκεφτουν. Τα μικρότερα,που δεν έχουν ξαναδεί χιόνι θα τρομάξουν από την αγριότητα του κρύου. Θα γυρίσουν πίσω κλαίγοντας και λέγοντας: καίγομαι,καίγομαι,καθώς τα μάγουλα τους είναι κατακόκκινα και δεν αισθάνονται τα δάχτυλα τους που είναι παγωμένα. Τα μεγαλύτερα,που έχουν ξαναδεί χιόνι,ξέρουν να προστατευτούν καλύτερα και ξαπλώνουν ανάσκελα στο χιόνι κάνοντας αγγελάκια,ανοιγοκλείνοντας τις φτερούγες τους,γελώντας. Σχεδόν ξεχνάνε να βγάλουν φωτογραφία με το κινητό.