(35)

Και γιατί αυτό το αγόρι από την πλούσια οικογένεια της γιατρού και του μηχανικού που πάει στο καλύτερο ιδιωτικό σχολείο, που μένει σε σούπερ ντουπερ διαμέρισμα και οι γονείς του τού προσφέρουν ρούχα, παπούτσια, φαγια, διακοπές, φροντιστήρια, δεν του λείπει τίποτα με λίγα λόγια παρά μόνο η μαμά του, να πιστέψει σ' αυτές τις αντρικές, ομοφυλοφιλικές παπαριές περί αρειας φυλής, περί κακών Εβραίων, τσιγγάνων, διαφορετικών; Γιατί πίστεψαν στον Χίτλερ και στον Γκαίμπελς μεγάλοι επιστήμονες, φυσικοί, μηχανικοί, γιατροί, χημικοι; Γιατί φλερτάρουν πολλοί φιλόσοφοι με τον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει την αριστεία στο πνεύμα και στο σώμα, με τον Πλατωνισμό;

Γιατί αυτό το αγόρι είναι απλά ένας άντρας- εξουσιαστής που αν δεν έχει το μακρύτερο τσουτσουνι από τους φίλους του, αν δεν γράψει 20 σε όλα τα διαγωνίσματα, αν δεν πρωτευσει στον συνεχή αντρικό διαγωνισμό για εξουσία, αισθάνεται ένα τίποτα. Δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα, απλά πρέπει να είναι ο καλύτερος, ο πιο μακρυτσουτσουνος απ' όλους.

Δεν κατανοεί πως το μακρύ τσουτσουνι είναι σαν τη μακριά κουτάλα! Αν έχεις την μακρύτερη κουτάλα για να ανακατέψεις το φαγητό, θα γίνει καλύτερο;

Εδώ έρχεται ο ρόλος της μητέρας να κάνει τη διαφορά.

Όταν η μάνα είναι πάντα εκεί για το παιδί της και δεν το αφήνει σε κανέναν άλλο, το μωράκι αποκτά αυτοπεποίθηση, δεν έχει ελλείμματα, τότε πραγματικά δεν του λείπει τίποτα.

Όταν μυρίζει μόνο τη μάνα του, αυτή που το σώζει από το θάνατο θηλάζοντας το κάθε φορά που αυτό κλάψει, τότε πραγματικά δεν του λείπει τίποτα.

Το μωρό, όταν το αφήνουμε στην γιαγιά, στον παππού, στην νταντά ή στον μπαμπά, οι οποίοι θα του δώσουν το μπουκάλι με το γάλα, κρατώντας το στην αγκαλιά τους, του δημιουργούν σύγχυση ως προς το ποιος είναι η τροφός του. Και φυσικά με το που το αφήνει η μάνα του από τα χέρια της και απομακρύνεται, εκείνο παθαίνει το σοκ του θανάτου. Αισθάνεται ότι η πηγή της ζωής του χάθηκε και πρέπει να συμβιβαστεί με τη μυρωδιά της γιαγιάς, της νταντάς, μιας άλλης μητέρας δηλαδή, ή του μπαμπά, του παππού, ενός άγνωστου γι'αυτό όντος που δεν μυρίζει φαγητό, δεν μυρίζει ασφάλεια. Πώς διαμορφώνεται λοιπόν ένα τέτοιο παιδί που η μητέρα του το αφήνει από πολύ νωρίς σε κάποιο άλλο πρόσωπο; Πρέπει από πολύ νωρίς να αποδεχτεί αυτό το χαμό του μοναδικού στηρίγματος στη ζωή, όπως κάποιος που αναπνέει με συσκευή οξυγόνου και σταματάει ξαφνικά αυτό. Οπότε μόλις καταλάβει ότι δεν πέθανε και ότι αυτό το υποκατάστατο με το οποίο συμβιβάστηκε το συντηρεί στη ζωή, θα πάρει το πρώτο σκληρό μάθημα επιβίωσης. Και συμβιβασμενο με την εγκατάλειψη του για κάποιο λόγο, για κάποιο κακό που έκανε- γιατί, γιατί να σε εγκαταλείψει η μάνα σου, εσένα, ένα μωρό ημερών° κάτι κακό, πολύ μεγάλο κακό της έκανες!- θα συνεχίσει με ελλείμματα τη ζωή του° είτε προσπαθώντας πάντα να ικανοποιήσει τη μητέρα που το άφησε, είτε αντίθετα αρνούμενο την, αρνούμενο το γάλα της, αρνούμενο την τροφή αργότερα. Γίνεται δύστροπο, κακό με όλους, προσπαθεί να την τιμωρεί με όποιο τρόπο μπορεί, να της εναντιώνεται.