(45)

Η μητέρα που έχει ερωτευτεί τον πρωτότοκο και δεν έχει μάτια για κανένα από τα υπόλοιπα παιδιά της, όσο προχωράει η ηλικία της και φυσικά γίνεται όλο και πιο άντρας ο γιος- άντρας της, το αντικείμενο του πόθου της, όλο και πιο απροκάλυπτα το δείχνει και σε κάθε κουβέντα της αναφέρει κάτι που αφορά τον λατρεμένο της ή το περιβάλλον του.

Το αντίστροφο, δηλ. ο πρωτότοκος γιος που ερωτεύεται τη μάνα που δεν τον θήλασε, που τον άφησε στη γιαγιά, στην νταντά, είναι πολύ δύσκολη περίπτωση. Το συγκεκριμένο αγόρι έχει για πρότυπο μια γυναίκα- άντρα, την οποία θέλει απεγνωσμένα, την βρίζει, τη χτυπάει, την κατηγορεί για την εγκατάλειψη του, γίνεται βίαιος απέναντι της, της ζητάει φαγια, την θέλει, την θέλει, την θέλει... Κάθε φορά όσο μεγαλώνει, επινοεί κάτι πιο δύσκολο, κάτι χειρότερο για να την εκδικηθεί που δεν την έχει δικιά του. Της επιτίθεται Κάι τη δέρνει όλο και πιο βίαια, κάνει λοιπόν έρωτα μαζί της, την πλησιάζει έστω και με το ξύλο που της δίνει, άρα συνδέει το σεξ με τη βια° κάτι που θα βγάλει με ακόμη χειρότερο τρόπο στις οποιεσδηποτε μελλοντικές σχέσεις του.

Το κλειδί λοιπόν για τη ζωή και την ανάπτυξη του ανθρώπου είναι η μητέρα, αυτό το αρχέγονο πρότυπο, αυτή η δημιουργός που όλοι μιμούνται,που είναι το καλούπι που βγάζει αντίτυπα και σμιλευει την γονιδιακή προδιάθεση. Όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί, ζωγράφοι, γλύπτες, λογοτέχνες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, αρχιτέκτονες, έτσι κι εκείνη δημιουργεί επειδή μόνο αυτό θέλει να κάνει και δεν περιμένει την παρότρυνση, τον έπαινο, την επιβεβαίωση από κανέναν άλλο. Δεν ξεχωρίζει τα δημιουργήματα της και τα βελτιστοποιεί λεπτομερώς. Όχι για να της πουν οι άλλοι<< πω, πω, τι παιδιά έκανες, τι καλά, τι έξυπνα!>> αλλά γιατί αυτή είναι η γενετική της προδιάθεση, γι'αυτό γεννήθηκε. Βέβαια η δημιουργός δεν έχει καμμία εξουσία πάνω στα πλάσματα της, ακριβώς όπως μας λέει η θρησκεία, ότι ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον άφησε πάνω στη γη με ελεύθερη βούληση και πλήρη ανεξαρτησία, και απλά παρακολουθεί από εκεί ψηλά τα δημιουργήματα του, χωρίς να επεμβαίνει. Έτσι και η μητέρα, δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψη της στα παιδιά της. Με τα λόγια δεν καταφέρνει τίποτα, και στιγμές στιγμές μοιάζει με δικτατορισκο της κακιάς ώρας, με τις φωνές της, τις ουρλιες της. Τα παιδιά πολύ απλά μιμούνται τις πράξεις της, δεν παίρνουν από λόγια, αφού αυτή ήταν η σχέση τους μαζί της από τη στιγμή που βγήκαν από την κοιλιά της. Είναι σχέση σαρκική, μουγκή, χωρίς λόγια, με έργα. Και ο πατέρας, η εξουσία του σπιτιού, χωρίς φωνές, χωρίς ξύλο, τα καταφέρνει να φάνε όλο το φαγητό τους, να πλύνουν τα δόντια τους, να κάνουν τα μαθήματά τους, με λίγα λόγια, χωρίς τις υστεριες της μάνας. Η μητέρα έργα, ο πατέρας λόγια.