(52)

Λέμε πάντα το παιδί δεν ακούει, δεν υπακούει, δεν τρώει, δεν διαβάζει, είναι πολύ άτακτο. Η μητέρα δεν δουλεύει, δεν απομακρύνεται από το σπίτι, είναι πάντα εκεί για τα παιδιά της και όμως, δεν έχει την παραμικρή εξουσία πάνω τους. Ουρλιάζει αδιαλείπτως για να φάνε και δεν τρώνε, για να διαβάσουν και δεν διαβάζουν, για να μην βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση και αυτά αν είναι δυνατόν να μην κοιμηθούν ποτέ για να είναι μπροστά στην οθόνη και απλά να κοιτάζουν. Της ζητούν μέχρι μεγάλα να τα ταισει στο στόμα, σαν μωρά. Είναι απλά η μαμά τους. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τα μαθήματά του σχολείου για να την έχουν δίπλα τους όλο το απόγευμα, για να την έχουν δικιά τους και μόνο δικιά τους. Και βλέπεις την άλλη, που δουλεύει και αφήνει το παιδί της στη νταντά νυχθημερόν, να έχει το τέλειο παιδί, υπάκουο, διαβαστερο, στρωμένο. Αυτή, έγινε η πρώτη εξουσία που επιβλήθηκε στο παιδί, δεν είναι η δημιουργός του, είναι η εξουσιαστης του. Δεν χρειάζεται ούτε να ουρλιάζει για να πετύχει το παιδί της να φάει ένα σπυρί αρακά. Είναι πάντα μειλίχια, χαμηλόφωνη, ήρεμη. Το παιδί διαβάζει τα μαθήματά του μόνο του, δεν πολυμιλαει, το τέλειο παιδί. Του λείπει τόσο πολύ η επαφή μαζί της που θα έκανε τα πάντα για να την έχει κοντά του και φυσικά επειδή όλα τα παιδιά έχουν απίστευτη διαίσθηση και καταλαβαίνουν από νηπιακή ηλικία τα πάντα διαισθητικά, χωρίς λόγια, πολύ νωρίς καταλαβαίνει ότι εκείνη δεν θα είναι ποτέ κοντά του, ότι το εγκατέλειψε και δεν θα την ξαναεχει δικιά του. Οπότε αγκιστρωνεται στο άτομο που το προσέχει όλη μέρα, στην πραγματική μαμά του. Και βλέπεις τον μικρό Δημήτρη να βάζει τα κλάματα ξαφνικά μέσα στην τάξη, στην Α', στην Β' δημοτικού και να ζητάει τον μπαμπά του περιέργως και όχι τη μαμά του. Εκείνη δουλεύει όλη μέρα, ο μπαμπάς τον φροντίζει, αυτός είναι η μαμά του. 

Το ίδιο ισχύει και για τις δασκάλες. Αν η δασκάλα είναι γυναίκα, αν δεν εκπέμπει αυτή την αντρική αύρα, δεν μπορεί να επιβληθεί στην τάξη, ουρλιάζει, ωρυεται, αλλά τίποτα. Και βλέπεις την άλλη, κοντουλα, λεπτεπίλεπτη, απλά ψιθυρίζει μέσα στην τάξη, δεν χρειάζεται να υψώσει τον τόνο της φωνής της, δεν χρειάζεται να αρπάξει κανέναν από το γιακά για να τον επαναφέρει στην τάξη. Όσο πιο πολλές αντρικές ορμόνες έχει η δασκάλα ,τόσο καλύτερος δάσκαλος γίνεται.

Βλέπεις τα δίδυμα, δίχρονα αγοράκια να έρχονται στην παιδική χαρά με τη μαμά τους, να μην την πλησιάζουν όση ώρα είναι αυτή εκεί και μόλις εμφανιστεί η χοντρή γριά Ρωσίδα νταντά τους, για να φύγει η μαμά να πάει στη δουλειά της, να τρέχουν πάνω στη γριά, να της γραπωνουν και να της πασπατευουν το τεράστιο γέρικο στήθος, τον κωλο της γιατί αυτή διαισθάνονται σαν μαμά τους, συν ότι έχει πια, λόγω ηλικίας, αυξημένες αντρικές ορμόνες, οπότε τους έλκει και τους επιβάλλεται ευκολότερα.

Βλέπεις τα πανέμορφα κοριτσάκια να πηγαίνουν σε παιδικό πάρτι με τους 2 γονείς τους. Τον πατέρα που τα ξυπνάει το πρωί, τα ντύνει, τους δίνει πρωινό, ετοιμάζει το κολατσιό για το σχολείο, και το φαγητό για το ολοήμερο, τα πηγαίνει στο σχολείο, και την μητέρα που έχει φύγει από τις 6 το πρωί για να πάει στη δουλειά της που είναι μακριά από το σπίτι και χρειάζεται πολύ ώρα για να πάει, οπότε δεν τα βλέπει το πρωί και ίσως κάποιες μέρες να γυρνάει και το βράδυ πολύ αργά οπότε πάλι δεν τα βλέπει το βράδυ, και αυτό από νεογέννητα και έκτοτε. Τα 2 κοριτσάκια λοιπόν, κάθε φορά που βγαίνουν από τα φουσκωτά του παιδότοπου όπου γίνεται το παιδικό πάρτι, είτε γιατί ιδρωσαν και θέλουν να βγάλουν το φανελάκι τους είτε γιατί κάποιο παιδάκι τα έσπρωξε, τα χτύπησε, αυτά τρέχουν και τα δύο στον μπαμπά, αγνοούν τη μαμά, απευθύνονται μόνο σε εκείνον. Εκείνη δεν υπάρχει πια στη ζωή τους, την έχουν ξεχάσει, έχουν άλλη μαμά πλέον.