(54)

Και στις δύο περιπτώσεις παρατηρούμε πως το ξένο πρόσωπο, γιαγιά ή νταντά, που παίρνει τη θέση της μητέρας είναι η πρώτη εξουσία που επιβάλλεται στο μωρό από τόσο τρυφερή ηλικία και καταφέρνει κάτι τόσο δύσκολο όσο η ανεξαρτητοποίηση από την πάνα. Η μάνα, που είναι μόνο η δημιουργός , βασανίζεται μέχρι 5ο παιδί να γίνει 2,2μιση,3 χρονών ή και παραπάνω και πάλι με δυσκολία απεξαρτα το παιδί της, δεν έχει απλά καμμία εξουσία πάνω του.

Επανερχόμαστε στο μεγάλο θέμα του ποιος γίνεται άντρας, με την κακια σημασία της λέξεως.

Άντρας γίνεται αυτός που ερωτεύτηκε τη μητέρα του, χωρίς αυτή να του ανταποδίδει τον έρωτα του. Αυτή η μητέρα όμως είναι στην κυριολεξία άντρας δηλ. η πραγματική εξουσία στην οικογένεια. Άρα αυτό το αγόρι που την ερωτεύεται, ερωτεύεται στην κυριολεξία την εξουσία και ότι αυτή αντιπροσωπεύει. Πλήρη επιβολή πάνω σε όλους, εγωκεντρισμό, αυταρχικότητα. Και επειδή πάντα ερωτευόμαστε τον λάθος άνθρωπο, συνήθως αυτός τον οποίο ερωτευόμαστε παράφορα, δεν ανταποδίδει τον έρωτα μας. Και προσπαθούμε απεγνωσμένα επ' αόριστο, να καταφέρουμε το ακατόρθωτο° το αντικείμενο του πόθου μας να ανταποδώσει. Αυτός λοιπόν που ερωτεύεται την εξουσία, χωρίς ελπίδα να τον ερωτευτεί η εξουσία- γιατί αυτή δεν ερωτεύεται κανέναν άλλο έξω από την ίδια, η εξουσία απλά εξουσιάζει, επιβάλλεται- γίνεται κακός, μνησίκακος, εκδικητικός, αισθάνεται ανίκανος, υποδεέστερος, αποκτά φοβίες, κόμπλεξ και μπορεί να γίνει από παιδεραστής μέχρι δικτάτορας, ανάλογα με το τραύμα που αποκτά στην πρώιμη παιδική ηλικία.

Το αγόρι που ερωτεύεται τη μητέρα του χωρίς ανταπόκριση είναι ένα καθαρόαιμο αρσενικό που φυσικά ερωτεύεται έναν άλλο εξουσιαστή, αφού όλοι οι άντρες είναι ομοφυλόφιλοι με την έννοια ότι αγαπούν, έχουν σαν είδωλα, σαν ήρωες, άλλους άντρες. Οπότε, ενώ την θαυμάζει απεριόριστα, την ειδωλοποιει, αυτή της η απόρριψη του έρωτα του, η μη ανταπόκριση, του δημιουργεί απίστευτη ανασφάλεια, σύμπλεγμα κατωτερότητας. Δέν είμαι αρκετά ικανός να κάνω την μητερα- δημιουργο- εξουσιαστή- ΑΝΤΡΑ να με ερωτευτεί. Δεν είμαι αρκετά άντρας για να με ερωτευτεί αυτός ο άντρας! Οπότε και εγώ δεν μπορώ να εξουσιασω- γαμησω άλλους άντρες ούτε άλλες γυναίκες. Μόνο το ασθενέστερο είδος, παιδάκια! Και ανάλογα, πόσο μεγάλο είναι το σύμπλεγμα κατωτερότητας που του δημιούργησε η απόρριψη, βιάζει αγοράκια ή αν είναι ακόμη πιο μεγάλο, κοριτσάκια. Είναι τόσο απλό! Εξουσιάζει έτσι, όπως μόνο ένας άντρας ξέρει να εξουσιάζει! 

Για να την ερωτευτεί θα πει πως δεν την αναγνωρίζει ως δημιουργό του, αλλά ως εξουσία- άντρα. Προσπαθεί να την μιμηθεί, αλλά δεν πιστεύει ότι είναι αρκετά άντρας για να επιβληθεί σε άλλους άντρες ή λίγο λιγότερη σε γυναίκες, αλλά σε αγοράκια ή ακόμη λιγότερο σε κοριτσάκια.

Αν η μητέρα λοιπόν είναι άντρας και δεν αγαπήσει το αγόρι που γέννησε, αν το απορρίψει, αυτό μπορεί να εξελιχθεί και σε δικτάτορα δηλ. σε κάποιον με τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση και τόσο μεγάλο αυτοοικτιρμο που πιστεύει ότι δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε καν σε μικρά παιδιά, σε μωρά. Οπότε εκπέμποντας αυτή την ανικανότητα να λειτουργήσει σαν άντρας δηλ. να εξουσιασει, να επικρατήσει, αναπτύσσει μία θεωρία μίσους, τρόμου, πολέμου, μεγαλοϊδεατισμού, περί ανώτερης φυλής, περί καθαρότητας τού αίματος, περί κακών που επιβουλεύονται την ανωτερότητα σου, πράγματα που πιάνουν αμέσως στις μεγάλες αρσενικές μάζες που άλλο δεν θέλουν για να δώσουν διέξοδο στις αντρικές ορμόνες τους,παρά σκοτώνοντας, βιάζοντας, καίγοντας, καταστρέφοντας.