Πού καταλήγουμε λοιπόν;
Για όλα φταίει η μητέρα, γιατί ο ρόλος της είναι ο πιο δύσκολος ρόλος στο έργο της ζωής του ανθρώπου. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι δημιουργός,όλο και κάτι θα σου ξεφύγει.
Η μητέρα δεν μπορεί να τρέφει ιδιαίτερα αισθήματα για κανένα από τα παιδιά της, πόσω μάλλον να ξεχωρίζει κάποιο από αυτά. Θα τολμούσα να πω ότι δεν αγαπάει κανένα από τα παιδιά της, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος της δημιουργού. Ένας θεατρικός συγγραφέας δεν μπορεί να αγαπάει περισσότερο ή πολύ απλά να αγαπάει κάποιον από τους ήρωες των έργων του. Απλά τους δημιουργεί και προσπαθεί να τους πλάσει όσο πιο ολοκληρωμένους μπορεί. Ένας ζωγράφος δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον από τους πίνακες του. Απλά τους δημιουργεί, ανάλογα με το όραμα που έχει μέσα στο κεφάλι του. Πόσω μάλλον η μητέρα που καλείται να δημιουργήσει έναν άνθρωπο, να τον πλάσει.
Βέβαια πρέπει να καταλάβουμε ότι κανένας άνθρωπος ή σχεδόν κανένας δεν είναι μόνο άντρας ή μόνο γυναίκα. Οι περισσότεροι είμαστε κάτι το ενδιάμεσο. Απλά όταν γεννιέσαι αρσενικό, είναι πολύ δύσκολο να μην θελεις καθόλου να εξουσιαζεις όσο δημιουργός κι αν θελεις να γίνεις. Όταν γεννιέσαι θηλυκό, είναι πολύ δύσκολο να μην θελεις καθόλου να γεννήσεις, όσο εξουσία κι αν ασκείς.
Βέβαια για το θηλυκό είναι πολύ πιο εύκολο να εξουσιάσει, γιατί δεν χρειάζεται τσουτσουνι γι'αυτό° ή για να το πω διαφορετικά, το τσουτσουνι είναι απλά το πιο μικρό σκήπτρο εξουσίας, μικροσκοπικό και τόσο μικρής διάρκειας εξουσιαστικό όργανο όσος και ο χρόνος που διαρκεί η ενέργεια του κάθε φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου